Zaburzenie jakim jest anoreksja (anorexia nervosa) istnieje od dawna. Natomiast nie można zaprzeczyć, ze lata świetności dla tej choroby przypadają właśnie teraz. Dynamicznie rozwijający się świat sprzyja powstawaniu u coraz większej ilości ludzi, w szczególności u nastolatków, trudności z przystosowaniem się do niego i odnalezieniem swojego miejsca. Znajomość tego zaburzenia jest ważna ze względu na wzrastające wskaźniki zapadalności i śmiertelność z powodu tej choroby.
W literaturze zaburzenia odżywiania definiowane są jako nadmierna koncentracja osoby na jedzeniu. Jedzenie staję się dla jednostki elementem, któremu podporządkowuje swoje całe życie. Według DSM-IV zaburzenia odżywiania obejmują dwie jednostki chorobowe:
– anoreksję psychiczną (anorexia nervosa)
– bulimię psychiczną (bulimia nervosa)
Zaburzenia odżywiania mogą także występować w postaci niepełnobjawowej, wtedy są zaliczane do tzw. grupy zaburzeń odżywiania niesklasyfikowanych inaczej.
Częstość występowania anoreksji w populacji dziewcząt w okresie dojrzewania i młodych kobiet ocenia się na 0,22–0,85% . Stwierdza się obecnie 5–10 przypadków nowych zachorowań na 100 000 osób między 15.–19. rokiem życia rocznie. Ocenia się, że w całej Europie Zachodniej zaszedł przynajmniej 5-krotny wzrost zachorowań na tę chorobę w ciągu ostatnich 40 lat.
W medycynie i psychologii anoreksja jest określana jako schorzenie o podłożu psychicznym, które polega na rygorystycznym ograniczaniu ilości przyjmowanego pokarmu, silnym koncentrowaniu się na wyglądzie i masie ciała, powiązane z panicznym lękiem przed przybraniem na wadze. Osoba cierpiąca na anoreksję ma zaburzony obraz własnego ciała – jest przekonana, że ciągle jest za gruba, mimo że wskaźnik BMI mówi o niedowadze. Dla chorego ideałem jest ciało bez grama tłuszczu, a nawet mięśni. Podstawowe objawy anoreksji to spadek wskaźnika masy ciała (BMI) poniżej minimalnej wartości dla grupy wiekowej (< 15% poniżej wartości prawidłowej lub BMI < 17,5 kg/m2), utrata masy ciała przez ograniczenie spożycia pokarmu, zazwyczaj połączona z nadmierną aktywnością fizyczną oraz eskalacja lęku przed wzrostem masy ciała i otyłością.
Jadłowstręt psychiczny DSM-IV podzieliło na dwa typy:
–typ restrykcyjny – bez regularnych napadów żarłoczności i zachowań oczyszczających (wymioty, nadużywanie środków przeczyszczających i/lub moczopędnych)
–typ żarłoczno – ograniczający – z regularnymi napadami żarłoczności i zachowaniami oczyszczającymi
W przebiegu anoreksji oprócz ogólnego wyniszczenia organizmu, można zaobserwować również objawy ze strony układu sercowo-naczyniowego (np. zwolnienie pracy serca), pokarmowego (np. bóle brzucha, zaburzenia opróżniania żołądka) i hormonalnego (np. zanik miesiączki) i wiele innych.
